Rozdział 31.

 -Świadomy praw i obowiązków wynikających z założenia rodziny uroczyście oświadczam, że wstępuje w związek małżeński z Moniką Puchalski i przyrzekam, że uczynię wszystko, żeby nasze małżeństwo było zgodne, szczęśliwe i trwałe- Powiedziałem tekst przysięgi w Urzędzie Stanu Cywilnego spoglądając na Monikę, na naszych świadków, czyli Sophie i Bastiana oraz na Caroline, która siedziała z bliźniakami, Mesuta, który zajmował się naszym synkiem, na naszych rodziców, którzy ocierali łzy wzruszenia i na naszych przyjaciół i kolegów z drużyny, których zaprosiliśmy na tą skromną uroczystość. Po prostu chcieliśmy, żeby te wszystkie osoby, najważniejsze dla nas brały udział w tak ważnym dla nas dniu.

-Świadoma praw i obowiązków wynikających z założenia rodziny uroczyście oświadczam, że wstępuję w związek małżeński z Lukasem Podolskim i przyrzekam, że uczynię wszystko, żeby nasze małżeństwo było zgodne, szczęśliwe i trwałe- Usłyszałem drżący głos Moniki, która skończyła wypowiadać słowa przysięgi. Czułem ogromne wzruszenie w jej głosie, zresztą i mną targały takie same emocje.

Po naszym długim związku wreszcie mogliśmy nazwać się małżeństwem. Świadkowie podali nam obrączki, które niedługo później zabłysły na naszych dłoniach. Wyszliśmy z budynku z szerokimi uśmiechami na twarzach i symbolicznie zostaliśmy obsypani monetami. Przyjmowaliśmy gratulacje od wszystkich, a ja nawet nie próbowałem ukryć łez…Przytuliłem Monikę mocno do siebie i czułem, że trzymam w ramionach swój cały świat.

 Po uroczystości udaliśmy się na skromną zabawę w specjalnie wynajętej sali. Goście bawili się świetnie, a Monika z Lukasem właśnie tańczyli swój pierwszy taniec jako małżeństwo. Z szerokim uśmiechem ich obserwowałam, trzymając w ramionach Lenę i Mario. Chwilę później podszedł do mnie Bastian wraz ze swoimi rodzicami.

-Mój syn ma szczęście, że się ogarnął i poszedł po rozum do głowy- Powiedziała jego mama, a ja parsknęłam śmiechem.

-Mamo!- Oburzył się.

-Taka prawda synu- Dodał jego tata i z rozczuleniem spojrzał na swoje wnuki. Ile bym dała, żeby moi rodzice zrobili to samo. Żeby byli przy mnie i wspierali mnie w takiej sytuacji. Bo miałam wsparcie wszystkich tylko nie ich…Kiedy wysłałam im zdjęcia dzieciaków, nawet nie odpowiedzieli, nie zadzwonili. Byłam rozbita psychicznie, ale zawsze był przy mnie Bastian i Sophie, co dodawało mi sił do tego, żeby się nie poddawać.

 Siedziałam przy jednym ze stolików z Mesutem, a na moim kolanach spoczywał Louis, który rozglądał się z zaciekawieniem po wszystkim i po wszystkich.

-Naprawdę do twarzy ci z dzieckiem- Zagadnął Mesut, a ja spojrzałam na niego zaskoczona.

-Dzięki- Uśmiechnęłam się nieśmiało i pocałowałam małego w policzek.

-To ja dziękuję, że jesteś ze mną i przy mnie- Oświadczył i spojrzał mi głęboko w oczy. Kiedy jeszcze nie byliśmy razem zawsze to spojrzenie mnie obawiało, ale teraz było już zupełnie inaczej. Bez zastanowienia skinęłam głową, żeby wstał. Obydwoje chwyciliśmy Louisa za rękę i ruszyliśmy z nim na parkiet, na którym zaczęły pojawiać się inne pary.

 Pokręciłam z niedowierzaniem głową i obserwowałam jak Bastian usypia nasze dzieci, które były już zmęczone tym wszystkim. Zresztą i tak będziemy się zbierać za niedługo. Nie doszłam jeszcze do siebie po porodzie i byłam zmęczona. Zamrugałam kilkakrotnie powiekami, żeby nie usnąć, a kiedy spojrzałam przed siebie ujrzałam moich rodziców! To niemożliwe! Chyba mam jakieś zwidy.

-Caroline- Usłyszałam głos mamy.- Przepraszam cię z całego serca, byłam głupia, że tak postąpiłam, że cię nie wspierałam, kiedy najbardziej mnie potrzebowałaś! Jest mi wstyd i wiem, że musiałam do tego dochodzić przez długi czas, ale zrozumiałam swój błąd i zrozumiałam, że nie miałam prawa się tak zachować. Jesteś moją córką…Nie zdziwię się jakbyś powiedziała, że nie chcesz mnie widzieć i znać, ale naprawdę cię przepraszam i kocham cię…Zawsze kochałam i kochać będę- Powiedziała, a ja po prostu wstałam ze swojego miejsca i przytuliłam się do niej. Łzy ciekły mi po policzkach tak samo jak mojej mamie. Nie spodziewałam się ich tutaj, ale to już nie miało znaczenia. Liczyło się tylko to, że zrozumieli to wszystko. Tatę też przytuliłam, on również rozpłakał się jak dziecko. Wszyscy przypatrywali się tej scenie i czekali na dalszy rozwój. Kątem oka dostrzegłam państwa młodych, którzy mrugnęli do mnie porozumiewawczo. Wiedziałam już, że to ich sprawka. Teraz moi rodzice przepraszali się z Bastianem i z jego rodzicami, bo przecież już się znali. Podziękowali również rodzicom Sophie za opiekę nade mną wtedy, kiedy oni mi jej nie okazali. Podszedł do mnie Bastian i objął z całej siły, a ja znów się popłakałam, kiedy moi rodzice wzięli na ręce swoje wnuki.

****

Witam ;*

Męczyłam się z tym rozdziałem dwa tygodnie, ale nic na to nie poradzę ;D Pomysły mi się skończyły, choć już wiem, co ma być w następnym. O ile mi się coś nie odwidzi ;D 

Podolscy są już małżeństwem, nareszcie! ;) I w ogóle taki szczęśliwy ten rozdział, bo przecież takie chwile też są w życiu ważne ;) Najważniejsze, że ślub się udał, a rodzice Caroline poszli po rozum do głowy. Jak wszystko dobrze pójdzie to w następnym rozdziale sielanka się skończy, ale o tym wiem tylko ja i Caroline, także się nie wygadaj!

Odnośnie meczy to Chelsea ostatnio przegrała i zremisowała, ale teraz najważniejszy jest mecz we wtorek z Benficą! Tak ogromnie się denerwowałam przed ich meczem z Neapolem, a kiedy wywalczyli upragniony awans po zaciętej walce potem z emocji  nie mogłam usnąć. Także trzymam za nich kciuki i oby pokazali kto rządzi w LM ;D Oczywiście ściskam mocno kciuki za Real i Bayern ;)) 

Pozdrawiam ;*