Rozdział 29.

 Dostałam wiadomość od Mesuta, że już po wszystkim.

-Sophie, nie obraź się, ale chciałabym się położyć, dobra?- Powiedziałam do niej. Od godziny siedziałyśmy w tej cholernej łazience.

-Rozumiem, połóż się, prześpij. To tylko hormony, spokojnie- Uśmiechnęła się do mnie i cmoknęła w policzek.- Zadzwonię wieczorem- Dodała i wyszła. Odprowadziłam ją, a później wróciłam do sypialni.

-Weź mi to wytłumacz…Co ja znów zrobiłem?- Napadł na mnie Bastian.

-Nic, ale jak zaraz nie znajdę czekolady to będzie źle- Mruknęłam i powędrowałam do kuchni i zaczęłam otwierać wszystkie szafki.

-Wczoraj zjadłaś ostatnią tabliczkę- Przypomniał mi.

-Bastian no! Wiesz, że mam olbrzymie zapotrzebowanie na czekoladę! Załatw mi ją natychmiast!- Rzuciłam wściekła. Hormony zabijały mój dobry, dzisiejszy humor.

-Już idę, spokojnie- Odpowiedział niezadowolony i wyszedł z domu, a ja od nowa zaglądałam po wszystkich szafkach. Wrócił po 10 minutach z pięcioma tabliczkami różnych czekolad.

-Mmm! Pycha!- Mruknęłam rozpakowując słodkość z nadzieniem truskawkowym. Od razu władowałam sobie do buzi dwie kostki. Mmm- Po moim ciele przeszedł przyjemny dreszcz. Widziałam jak Bastian mnie obserwował, dlatego podziękowałam za dostarczenie czekolady i cmoknęłam go w policzek.

 -Już jestem!- Rzuciłam przekraczając próg domu. Jednak nikt mi nie odpowiedział. Zdziwiona poszłam do salonu, a tam zobaczyłam moich rodziców i Mesuta w garniturze. – Cześć. A, co tu się dzieje?- Zapytałam nic nie rozumiejąc.

-Mesut przyszedł z tobą porozmawiać- Odpowiedziała mam, więc spojrzałam na mojego chłopaka.

B-Sophie, bo ja…- Zaczął, ale umilkł i nerwowo rozglądnął się po pomieszczeniu. Patrzyłam na niego i sama zaczęłam się denerwować!

-Wydusisz to w końcu z siebie? Mesut, bo się denerwuję- Zaśmiałam się lekko, ale wyszedł mi z tego tylko nerwowy chichot, więc zaprzestałam.- No powiedz coś!

-Córeczko uspokój się- Powiedział do mnie tata i mrugnął okiem do, Mesuta, co zdziwiło mnie jeszcze bardziej. Oni wiedzą, o co chodzi, ale mnie nikt już nie raczy o niczym poinformować.- Działaj synu- Zwrócił się do Mesuta.

Synu?! Synu?!

-Sophie, bo ja…Boże, dlaczego to jest aż takie trudne?- Zapytał bardziej siebie niż mnie.

-Wyprowadzasz się?! Przenosisz się do Realu?! Pewnie, Iker cię przekonał! Jak ja go dorwę to…- Prułam się, ale uciszył mnie gestem ręki.- Więc, o co chodzi?

-Bo ja chciałem się ciebie zapytać, czy…Uczyniłabyś mi ten zaszczyt izostanieszmojążoną?- Wyjąkał, a ja spojrzałam na niego niepewnie.

-Słucham?

Wziął głęboki oddech i ukląkł przede mną. Z wrażenia złapałam się za serce i spojrzałam mu w oczy. Już wiedziałam, o co chce mnie zapytać…

-Sophie, doskonale wiesz, że jesteś dla mnie wszystkim- Zaczął, a ja słuchałam uważnie.- Każdego dnia, o każdej godzinie, w każdej sekundzie kocham cię jeszcze bardziej. To ty sprawiłaś, że ponownie uwierzyłem w miłość. Sprawiłaś, że jestem szczęśliwy, że się uśmiecham. Przy tobie czuję, że żyję. Podczas mojego związku z Anną tak nie było. Owszem na początku wydawało mi się, że to jest tak strasznie głębokie uczucie, ale się pomyliłem. Spędzałem z tobą czas, widywaliśmy się, każdego dnia stawałaś mi się coraz bliższa, a przekonałem się o tym na Mundialu. Boże, aż dziw bierze, że końcem czerwca będzie rok od tego wydarzenia, ale to nieważne. Kiedy tam po raz pierwszy cię pocałowałem zdałem sobie sprawę, że to ty jesteś kobietą mojego życia, z którą chcę dzielić wszystkie radości i smutki i być z tobą, aż do końca moich dni. Rozumiesz? Kocham cię nad życie i nie wyobrażam sobie siebie bez innej kobiety przy moim boku. Dlatego…- Jeszcze raz głęboko odetchnął i wyciągnął z kieszeni marynarki pierścionek.- A! Że tak jeszcze wtrącę to moi rodzice pochwalili moją decyzję i koniecznie chcą się z nami spotkać…- Powiedział, a ja zaczęłam się z niego śmiać.- Ale, nie o tym to ja miałem…- Podrapał się po głowie.- Uczynisz m ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?- Zapytał i spojrzał na mnie uważnie.

Ta mowa, którą do mnie powiedział porządnie mną wstrząsnęła. Jego słowa płynęły prosto z serca, mówił szczerze, kochał mnie bezgranicznie. Wiedziałam to. I ja kochałam jego i również nie mogłam sobie wyobrazić mojego życia bez niego…

-Oczywiście, że tak- Szepnęłam i otarłam łzy, które zaczęły spływać po moich policzkach. Uśmiechnął się i włożył na mój palec przepiękny pierścionek.- Śliczny…

-Tak jak i ty- Powiedział i wstał. Pocałował mnie delikatnie w usta, a wtedy już dałam upust swoim emocjom i rozbeczałam się jak dziecko. Moi rodzice zaczęli bić brawo i mocno nas uściskali. Po chwili tata krzyknął na cały głos, że idzie po szampana, a Mesut ma dzwonić po rodziców, bo jak się teraz okazało są w Niemczech. Specjalnie ich zaprosił na ta okazję. A ja nadal nie mogłam w to wszystko uwierzyć…

 „Właśnie Mesut poprosił mnie o rękę! Oczywiście się zgodziłam! Boże, nie mogę uwierzyć we własne szczęście! ;)”- Odczytałam wiadomość od Sophie i podsunąłem komórkę Bastianowi.

-O Boże!- Westchnął.- Mesut się oświadczył! Sophie będzie panią Ozil!- Krzyknął i uśmiechnął się.- Wariaty z nich- Oświadczył i poczochrał mnie po włosach.- Cieszę się ich szczęściem.

-Ja tak samo!- Odkrzyknęłam.- I też nie mogę w to uwierzyć, ale to właśnie jest miłość- Odparłam.- Ale…Wymyślamy imiona dla dzieci?- Podsunęłam, a on entuzjastycznie klasnął w dłonie.

-Adalbert! Alois! Anzelm! Gwidon! A może Uschi? A dla córeczki może Helga, co?

-Czyś ty ma mózg padł?!- Wrzasnęłam.- Chcesz skrzywdzić dzieci?!- Popatrzyłam na niego jak na nienormalnego.- Chcesz, żeby je wyklinali?!

On również spojrzał na mnie śmiertelnie poważnie, a później roześmiał się.

-O Mamo! Gdybyś widziała swoją minę- Wybuchnął śmiechem, a ja razem z nim. Kiedy przestaliśmy, zaproponował: Może dla córeczki Lena?

-Podoba mi się- Przyznałam.- A dla syna Mario?

-Genialnie!- Uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło. Zawsze tym gestem sprawił, że czułam się bezpieczna.

****

Witam ;*

Z dużym poślizgiem, ale jestem ;D Jakoś nie mogłam się przełamać, żeby napisać ten rozdział, dlatego dość długo musiałyście na niego czekać. Mam nadzieję, że po tym już będę dodawała regularnie w weekendy tak jak to robiłam do tej pory ;)

I muszę przyznać, że strasznie mi się podoba to, co napisałam jak Mesut się oświadczał. Sama bym chciała, żeby mi kiedyś facet powiedział coś takiego ;D Może się kiedyś doczekam ^^

Odnośnie Chelsea to jestem dość wkurzona, że wczoraj przegrali i specjalnie się z tym nie kryłam ;D I tak jak podejrzewałam od dłuższego czasu trener został zwolniony. Czy uważam, że to dobra decyzja? W sumie to tak, bo kompletnie nie rozumiałam jego systemu. Do tego jeszcze te konflikty z piłkarzami i w ogóle. A z drugiej to w nowym sezonie znów przyjdzie nowy trener i tak jakby się wszytko od nowa zacznie. Ale poczekamy na dalszy rozwój wydarzeń jak to dalej będzie ;) Oby lepiej! 

Pozdrawiam ;*