Rozdział 26.

 Oznajmiłam tacie, że wybywam na parę dni do Lukasa, bo się za nimi stęskniłam. Zrozumiał. Oczywiście powiedziałam rodzicom, żeby jak najlepiej opiekowali się moją przyjaciółką, co oni uznali za oczywiste. Cieszyłam się tym, że są tak wyrozumiali i, że pomagają nam na każdym kroku. W końcu byli moimi rodzicami, a Caroline traktowali jak drugą córkę. Pożegnałam się z nimi, z Caroline i z dzidzią i ruszyłam w stronę stadionu, gdzie miał czekać na mnie Mesut. Osobiście powiedział, że zawiezie mnie do Kolonii, za co byłam mu wdzięczna, bo nie miałam ochoty się tłuc autobusami. Na powitanie przywitał mnie długim pocałunkiem, co przyjęłam z uśmiechem. Rozmawialiśmy całą drogę. O wszystkim. W żadnym stopniu nie byliśmy skrępowani w swoim towarzystwie. W końcu byliśmy parą i wiedzieliśmy o sobie wszystko. Ufaliśmy sobie, a przecież na tym powinien się opierać prawdziwy związek. Nim się spostrzegłam Mesut zaparkował samochód przed domem przyjaciela. Pomógł mi z bagażami, a ja nacisnęłam dzwonek. Po chwili drzwi się otworzyły.

-Sophie!- Monika przytuliła mnie mocno do siebie.- No jesteś nareszcie- Uśmiechnęła się.- Hej Mesut!- Krzyknęła do mojego chłopaka.

-Cześć, cześć- Dał jej buziaka w policzek i postawił moją torbę w przedpokoju.- Jest Lukas? Chciałem z nim chwilę porozmawiać, a korzystając z okazji, że już tu jestem…- Zaczął.

-Jest w salonie- Odpowiedziała Monika.- Ale co my tu tak będziemy stać…Właź- Wpuściła mnie do środka.

-Ciocia Sophie!- Usłyszałam głos Louisa, więc natychmiast wzięłam go na ręce i okręciłam się z nim wokół własnej osi. Potem dałam mu buziaka w policzek.

-Cześć przystojniaku- Powiedziałam z uśmiechem.- Ale ty urosłeś!

-Jak tatuś- Oznajmił dumnie i objął mnie mocniej.- Fajnie cię widzieć- Uśmiechnął się.

-Ciebie też blondasku- Poczochrałam go po główce i za Moniką weszłam do salonu.- Lukas!- Krzyknęłam się.

-I ja mam z tobą wytrzymać przez trzy dni?!- Jęknął.- Za jakie grzechy?

-Za twoje- Wyszczerzyłam się i puściłam małego, który automatycznie znalazł się na rękach u Mesuta.- Cześć- Przywitałam się z przyjacielem i objęłam go.

-Do twarzy ci z dzieckiem- Podolski zwrócił się do Mesuta.- Może byście się postarali, co?- Poruszył brwiami.

-Zwariowałeś?! Mój tata jeszcze nie wie o tym, że jesteśmy razem…

-Może najwyższy czas mu powiedzieć.

-Kiedyś na pewno- Mruknął Ozil.- Ale ja już się zbieram…Mamy trening później- Oznajmił i pożegnał się ze wszystkimi. Poszłam go odprowadzić i pożegnałam się z nim czule.- Mesut to lubi…

-Sophie to wiedzieć- Wyszczerzyłam się i zanim weszłam do domu przyjaciół jeszcze mu pomachałam.

 Strasznie się za nimi stęskniłam. Za Lukasem, Moniką i Louisem, dlatego te trzy dni spędzone z nimi dobrze na mnie wpłynęły. Szczerze porozmawialiśmy o wszystkim, o mnie i Mesucie, o nich, o Caroline i Bastianie…My wiedzieliśmy coś, czego Caroline jeszcze nie wiedziała. Bastian kilka dni temu powiedział nam, że zrozumiał wszystko i podjął właściwą decyzję. Byliśmy z niego dumni, że w końcu się ogarnął i zrozumiał. Teraz sam czekał na właściwy moment, żeby powiedzieć o wszystkim mojej przyjaciółce. Wiedziałam jednak, że jeszcze trochę czasu minie zanim zdecyduje się powiedzieć jej prawdę. Ale już teraz musiał działać sam. Szybko zleciały te trzy dni. Uwielbiałam bawić się z małym, który nie odstępował mnie na krok. Naprawdę udał im się synek! Kochałam tego brzdąca całym sercem mimo, że byłam dla niego tylko ciocią. Z trudem przyszło mi się z nimi pożegnać, ale obiecali, że niedługo to oni nas odwiedzą. Trzymałam ich za słowo!

Dwa miesiące później.

 Bastian jeszcze nic nie powiedział Caroline! Nie mogłam już dłużej patrzeć na cierpienie przyjaciółki, dlatego wysłałam Bastianowi wiadomość, żeby zjawił się dziś w gabinecie, bo miała mieć dziś badania. Była już w piątym miesiącu, a brzuch urósł jej niemiłosiernie.

-Soph idziesz ze mną?- Zapytała.

-Wybacz Słońce, ale nie dam dziś rady…- Mruknęłam.- Umówiłam się z tatą. Ale daj znać co i jak- Powiedziałam do niej.

-Dobrze- Uśmiechnęła się i pogłaskała swój pokaźny brzuszek.

-Dziecko ci się dobrze rozwija- Szepnęłam.

-Ej weź! Naprawdę za duży mam ten brzuch- Parsknęła śmiechem, gdy to powiedziała.- Ale, dobra ja się zbieram! Pa, kochanie!

-Na razie- Cmoknęłam ją w policzek.

 Wygodnie usadowiłam się na fotelu i czekałam, aż przyjdzie moja lekarka. Obserwowałam gabinet ze sporym zaciekawieniem. Na jednej ze ścian wisiała specjalna tablica, na której ukazane były zdjęcia małych dzieci. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Kiedy pojawiła się pani doktor przywitałam się z nią wesoło.

-Widzę, że jest dziś pani w znakomitym humorze…Nich pani podwinie bluzkę, a ja uruchomię sprzęt. Zrobiłam to, co kazała i po chwili rozsmarowała na moim brzuchu żel do USG. Od razu spojrzałam na monitor i ujrzałam synka, który wykonywał ruchy. Nagle ktoś zapukał do drzwi.

-Pewnie przyjaciółka- Mruknęłam.

-Proszę wejść- Odezwała się pani doktor, a drzwi się otworzyły.

-Cześć Soph…- Zaczęłam, ale ucięłam wpół zdania, bo zobaczyłam Bastiana.- Co ty tu robisz?!

-Jestem…- Szepnął i podszedł do nas.

-Pan jest tatusiem?

-Tak- Odparł i spojrzał na monitor.- To nasze dziecko?- Zapytał, a ja wyczułam wzruszenie jego głosie.

-T-tak…

Delikatnie ścisnął mnie za rękę, jakby chciał dodać mi otuchy.

-Synek rozwija się prawidłowo- Odezwała się lekarka.- Ale zaraz!- Krzyknęła w pewnym momencie, a my spojrzeliśmy na nią.- A to ci niespodzianka!

-Co się stało?- Spytałam przerażona.

-Widzą państwo ten drugi punkt wykonujący ruchy? Bliźniaki! Drugie dzieciątko musiało ułożyć się za braciszkiem…

Z nadmiaru emocji zaczęłam płakać, a Bastian stał i jak zaczarowany wpatrywał się w ekran.- To dziewczynka- Usłyszałam i mocniej ścisnęłam go za rękę.

-Będziemy mieli bliźniaki…- Nim się zorientowałam poczułam jego pocałunek na swoim czole.- Będą bliźniaki…

 Opuściliśmy gabinet, ani razu na siebie nie spoglądając. Gdy znaleźliśmy się na zewnątrz żadne z nas nie wiedziało, co ma powiedzieć. Pierwsza odezwałam się ja.

-To ja idę…Dzięki, że przyszedłeś na badanie- Mruknęłam i chciałam odejść, ale on mnie przytrzymał.

-Możemy się gdzieś przejść?

-Po, co?

-Do tej pory myśleliśmy, że to jedno dziecko…A tu się okazało, że spodziewasz się bliźniaków…

-Dobry jesteś- Prychnęłam z ironią.- Za jednym zamachem…

-Caroline! Co teraz będzie?

-Jak to, co? Ja będę tak jak teraz mieszkać u Sophie, a gdy urodzę to odpowiednio zajmę się naszymi dziećmi. A ty, co? Bastian nie oszukujmy się. Nic się nie zmieni.

-Caroline….

-Nasze dzieci nie zmienią stosunku między nami i ty doskonale o tym wiesz. Przecież ot tak mnie nie pokochasz. Wiesz jak się czułam, gdy nie czułeś jak pierwszy raz dziecko kopnęło? I nie będziesz widział jak one raczkują, stawiają pierwsze kroki, jak mówią pierwsze słówka…Muszę się z tym pogodzić, nie? W końcu jesteś tylko ich tatą!- Wybuchłam, bo dłużej nie mogłam tego wytrzymać.- Kocham cię! Kiedy to wreszcie zrozumiesz?! Kocham cię od dawna, kocham cię odkąd pamiętam, a ty, co?! Łaskawie mówisz mi, że uznasz dzieci? Dzięki ci wielkie panie wielkoduszny! A, co mi z tego skoro nie będziesz uczestniczył w ich życiu? Chcesz, żeby one wiedziały, kto jest ich tatą…A proszę cię bardzo! Tylko, że ja nie chcę rujnować twojego zasranie idealnego świata!- Wykrzyczałam mu prosto w twarz i odeszłam od niego. Nim się zorientowałam on był przy mnie i zdecydowanym ruchem przyciągnął mnie do siebie…

****

Witam ;*

Rozdział miał być wczoraj, ale się nie wyrobiłam ;D Jak sobie pomyślę, że w sumie na moje inne opowiadania mam napisać jeszcze sześć rozdziałów to mnie głowa boli ^^ A jak dołożyć do tego wszystkie zaległości jakie sobie narobiłam w szkole przez chorobę to już w ogóle ;D Ale dam radę! ;D

I znów długi rozdział, ale od razu Wam mówię, że kolejny też taki będzie ^^ No i bliźniaki! Cieszycie się razem z przyszłymi rodzicami, co? ;D Mogę Wam zdradzić, że w kolejnym sytuacja między Bastianem, a Caroline zostanie wyjaśniona ;)

I jutro mecz Chelsea- Manchester United. Wiadomo, że zawsze są obawy i to dziwne uczucie, ale ja wierzę w moich kochanych niebieskich, że dadzą radę ;) Mimo, że niektórzy mają kontuzje to i tak wiem, że stać ich na zwycięstwo ;)

Pozdrawiam ;*