Rozdział 24.

 Kilka dni później wybrałam się z przyjaciółką do ginekologa na badania kontrolne. Dziś miała się dowiedzieć, kogo nosi pod sercem, więc obowiązkowo musiałam z nią tam być. Cały czas rozpamiętywałam to, co ostatnio zdarzyło się między mną, a Mesutem. I za każdym razem na mojej twarzy pojawiał się błogi uśmiech. Oczywiście Caroline od razu wyhaczyła, co jest grane i musiałam jej wszystko opowiedzieć. Cieszyła się tym, że chociaż mi się udało. Od razu ją pocieszyłam i powiedziałam jej, że Bastian jeszcze kiedyś zmądrzeje. Zaśmiała się tylko na moje słowa i nic wtedy nie odpowiedziała. Wiedziałam jak jej ciężko, ale co ja mogłam? Nic…Już tyle razy próbowałam przemówić mu do rozumu, ale bezskutecznie. No nic, może kiedyś się opamięta i pójdzie po rozum do głowy. Przed gabinetem zjawiłyśmy się punktualnie. Chyba denerwowałam się bardziej od przyjaciółki, sama nie wiem, dlaczego. Nie czekałyśmy długo, bo po chwili doktor poprosił nas do gabinetu. Sama zainteresowana od razu usadowiła się na wygodnym fotelu, a ja siadłam obok na krześle i z wielkim zainteresowaniem patrzyłam w monitor, choć lekarz go jeszcze nie włączył. Przyjaciółka zaśmiała się szczerze i pokręciła głową. Wtem lekarz uruchomił sprzęt i posmarował jej brzuch zimną mazią. Od razu na monitorze pojawił się obraz dziecka. Wzruszenie ścisnęło mnie za gardło.

-Soph, na Boga!

-Oj, no przepraszam- Wyksztusiłam, ale…

-Wiem, wiem- Uśmiechnęła się.- Można już ustalić płeć, prawda?- Zapytała lekarza, a on pokiwał głową.

-Zdrowy i silny chłopczyk- Oznajmił nam, a w jej oczach stanęły łzy.

-To najważniejsze- Powiedziała i pogłaskała swój brzuszek.

-Dokładnie- Przytaknęłam.- Dziękujemy doktorze!

-Proszę bardzo- Podał Caroline zdjęcie USG i poprosił, żeby zjawiła się za miesiąc. Pokiwała tylko głową i opuściłyśmy gabinet.

-Co ci jest kochanie?- Zapytałam jej, bo cały czas miała łzy w oczach.

-Nie mówiłam ci tego, ale jakieś dwa lata temu rozmawiałam z Bastianem. Tak ogólnie, o naszej przyszłości jak to będzie wyglądać. Powiedział mi wtedy, że zawsze marzył o synku…

Nic nie odpowiedziałam tylko mocno ją do siebie przytuliłam.

 Jak co sobotę wyszłam do pobliskiego sklepu zrobić zakupu. Pracowała tam moja dobra znajoma, która od razu do mnie podeszła.

-Witaj kochana! Chciałam ci pogratulować wnuka bądź wnuczku! Swoją drogą, że też nic mi nie powiedziałaś…

-Słucham?- Zdziwiłam się. Nie wiedziałam, o czym ona mówi.

-No jak to? Przecież Bastian będzie tatusiem.

-Sarah jest w ciąży?!- Rzuciłam w szoku.

-Przecież Bastian rozstał się z Sarah! O mój Boże! Ty naprawdę o niczym nie wiesz?- Zapytała, a we mnie zagotowało się ze złości. Żebym ja od obcych ludzi dowiadywała się, że mój syn będzie tatą! W dodatku rozstał się z dziewczyną, z którą był tyle lat. W głowie mi się to nie mieściło!

-Przepraszam cię, ale muszę coś załatwić- Powiedziałam i pospiesznie wyszłam ze sklepu. Od razu pojechałam do mojego dziecka. Wiedziałam, że będzie teraz na treningu. Udałam się do siedziby jego klubu. Przy wejściu stał ochroniarz, ale gdy tylko mnie zobaczył, zszedł mi z drogi. No tak, czasami robiłam awantury Bastianowi, więc ludzie mnie pamiętają. Od razu zobaczyłam tego mojego gałgana. Zauważył, że coś jest nie tak.

-Bastianie Schweinsteiger natychmiast tu podejdź!- Rzuciłam podchodząc do barierki.

-Cześć mamuś…Coś się stało?- Zapytał całując mnie w policzek.

-Czy coś się stało?! Jeszcze się pytasz?! Żebym ja od obcych ludzi w sklepie dowiadywała się, że będziesz ojcem i w dodatku jego mamą nie jest Sarah?! No czyś ty oszalał?! Dlaczego mi nie powiedziałeś?!- Wydarłam się na niego.

Kątem oka zobaczyłam jak koledzy z drużyny szczerzą zęby w szerokim uśmiechu. Domyślałam się, że oni też próbowali przemówić mu do rozsądku, ale jak widać bezskutecznie.

-Nie chciałem cię denerwować.

-Nie chciałeś, co?! Ile ty masz lat?! Nie zachowuj się jak szczeniak! Mów mi wszystko jak na spowiedzi.

-No, bo…Jakoś tak wysz…-Zaczął, ale mu przerwałam.

-Bastian, bo jak cię zaraz trzepnę to popamiętasz! Kto jest mamą twojego dziecka?

-Caroline.

-Czekaj, czekaj…Caroline? Ta Caroline? Ta miła, sympatyczna przyjaciółka córki trenera? Szkoda dziewczyny. Z takim bałwanem…Kiedy i jak?

-Na Mundialu. Za dużo wypiliśmy- Mruknął cicho z opuszczoną głową.

-Boże Święty! Widzisz i nie grzmisz…Co teraz planujesz z tym zrobić?

-Nic, a co…- Nie dokończył, bo uderzyłam go w głowę.

-Jeszcze jedno słowo, a naprawdę pożałujesz! Jaki ty jesteś nieodpowiedzialny! Jak to nic?! Dziecko potrzebuje obojga rodziców. Pomagasz jej chociaż?

-Dzwonie czasami…

-Nie wierzę! Nie tak cię wychowałam! Powiem ci tylko jedno. Nie chcę tracić kontaktu z wnuczkiem bądź wnuczką tylko, dlatego, że ty wszystko spieprzyłeś! Masz to wszystko naprawić! Trzeba było dwa razy się zastanowić zanim poszedłeś z nią do łóżka- Powiedziałam twardo i wyszłam. Nie mogłam uwierzyć w to, co ten chłopak wyprawia…

 Tydzień po tym zdarzeniu odbyła się impreza z okazji urodzin Mesuta. Wszyscy bawili się świetnie, gospodarz cały czas trzymał w ramionach Sophie. Cieszyłam się tym, że chociaż oni odnaleźli drogę do szczęścia. A ja nie byłam w dobrym nastroju, dlatego stałam jak słup podpierając ścianę. Wszystko mnie denerwowało i nagle poczułam ogromną chęć na połączenie smaków. Westchnęłam i podeszłam do stołu, na którym stało mnóstwo jedzenia. Ostatnio miałam strasznie dziwne zachcianki, które mnie przerażały. Wzięłam do ręki talerzyk i nałożyłam sobie wielkiego kotleta. Po chwili znalazł się tam mus czekoladowy. Moje oczy w międzyczasie napotkały smakowite ciastka, więc udekorowałam nimi moje danie. Posypałam wszystko piankami i już miałam sięgać po widelec, kiedy zauważyłam, że przygląda mi się Bastian.

-I co się tak gapisz jak ciele na malowane wrota?! Nie moja wina, że mam zachcianki!

-Przecież ja nic nie mówię!

-Jasne, już ja cię dobrze znam!- Warknęłam.

-Caroline, słuchaj…Z moich obliczeń wynika, że jesteś w trzecim miesiącu…

-Brawo mistrzu- Zaklaskałam.

-A to oznacza, że…

-Wiadomo już płeć- Dokończyłam za niego.- To chłopiec.

-Chłopiec? Ja…

-Zawsze marzyłeś o chłopcu, wiem. Pamiętam naszą rozmowę- Powiedziałam i spuściłam głowę.- Jest zdrowy i silny, tak powiedział mi lekarz.

-Wiadomo, po tatusiu- Uśmiechnął się.

-Chciałbyś- Wytknęłam mu język. Czy my właśnie normalnie rozmawiamy?! Chciał coś jeszcze dodać, ale pojawił się obok nas Mesut.

-Chciałabyś jeszcze coś do tego?- Zapytał.

-Znalazłbyś paprykę?- Podsunęłam, a Sophie ryknęła śmiechem. Ozil jednak ją uciszył i pognali razem do kuchni. Ciekawe, za ile z niej wrócą…- Chciałeś coś powiedzieć?- Zwróciłam się do blondyna.

-Nie, nie…Smacznego- Powiedział i zniknął z mojego pola widzenia. Przeszła mi ochota na jedzenie. Bezwładnie opadłam na kanapę i z czułością dotknęłam swojego brzucha.

-Czyżby do tatusia zaczęło coś docierać?- Zapytałam, a w odpowiedzi otrzymałam lekkie muśnięcie. To chyba był jakiś znak.

****

Witam ;*

Długi dziś rozdział macie, ale to chyba dobrze, nie? ;D Następne też będą podobnej długości także możecie się już przyszykować ;D

I już wiemy kogo pod sercem nosi Caroline ;) I czyżby do Bastiana w końcu zaczęło coś docierać? Ja już to wiem ;D A Was jeszcze trochę potrzymam w tej niepewności ^^ Wiem, jestem zła ;D

Hym…Nie wiem, co Wam powiedzieć jeszcze. Chyba tylko dodam, że do usłyszenia w następny piątek! ;)

Pozdrawiam ;*