Rozdział 21.

 Moja córka wyszła gdzieś z Sophie, a mąż jak zwykle o tej porze wyszedł do pracy. Postanowiłam zrobić generalne porządki w domu. Zaczęłam od kuchni, później salon, łazienkę. Dopiero na sam koniec zostawiłam sobie naszą sypialnię i pokój córki. Wiedziałam, że nie powinnam tam wchodzić bez jej zgody, ale pomyślałam, że zrobię jej tym małą niespodziankę. Umyłam już okna i zaczęłam sprzątać z biurka, kiedy niechcący strąciłam jeden z leżących zeszytów, z którego wypadła kartka. Mimowolnie ją podniosłam i trochę się zdziwiłam. Zwolnienie z wychowania fizycznego? Własnoręcznie podpisane przez lekarza? Przecież moja córka uwielbia ten przedmiot! Zaciekawiło mnie to, co jest tego przyczyną, więc zaczęłam czytać dalej. I wtedy zdębiałam. Ze ścierką w jednej dłoni, a ze zwolnieniem w drugiej usiadłam na łóżku. Czułam, że cała zbladłam. Jaka ciąża do cholery?! Moja córka?! W ciąży? Z kim?!

-Cześć mamo- O wilku mowa.- O posprzątałaś…Ale wiesz, że nie trzeba było!- Uśmiechnęła się i dała mi całusa w policzek.

-C-Caroline, co to jest?- Zapytałam i podałam jej zwolnienie pod nos.

-Eee…Zwolnienie- Wydukała i usiadła obok mnie.

-KIEDY ZAMIERZAŁAŚ NAM O TYM POWIEDZIEĆ?!- Wrzasnęłam, a ona skuliła się w sobie.

-Przepraszam…Nie wiedziałam jak- Zaczęła.

-Co tu się dzieje?- Mąż wrócił z pracy.

-Caroline jest w ciąży- Powiedziałam do niego.

-Słucham?

-Tak, jestem w ciąży. Zadowoleni?!

-Ale…Jak to?

-Normalnie…

-Caroline! Z kim? Jak? Kiedy?! Chociaż…Na Mundialu, prawda?- Zadał pytanie mój mąż.

-Tak- Wyjąkała.- I uprzedzając twoje następne pytanie…Tak to piłkarz.

-Który?

-B-Bastian…

-Schweinsteiger?! Ale z tego, co wiem on ma dziewczynę! Boże! Przespałaś się z zajętym chłopakiem?! I do tego zaszłaś z nim w ciążę? Powiedziałaś mu?

-Tak.

-I jak on to przyjął? Choć po, co ja się pytam! Zachwycony pewnie nie był! Dziewczyno, czy ty w ogóle myślisz?!

-Kochanie uspokój się- Próbowałam uspokoić męża.- Przecież…

-Cisza!

-Byliśmy pijani. To nie tylko moja wina!- Caroline podniosła się z łóżka.- Ale jeśli was zawiodłam to przepraszam!

-Nigdy bym nie pomyślał, że wyrośniesz na kogoś takiego! Wynoś się z domu, słyszysz?! Nie będę wychowywał jakiegoś bękarta!- Wrzasnął.- Natychmiast!
-Ale tato…

-Natychmiast!
-Mamo?

-Kochanie, przecież to nasza córka!

-Nie obchodzi mnie to! Możesz iść z nią jeśli chcesz…Droga wolna- Powiedział i wyszedł trzaskając drzwiami.

-To chyba zacznę się pakować- Córka podeszła do szafy, a ja położyłam jej dłoń na ramieniu.- Naprawdę was przepraszam. Rozumiem tatę…

-Przestań! Ja zaraz mogę zacząć się pakować z tobą, córeczko. Przecież wiesz, że cię z tym nie zostawię…

-Nie mamo…Nie pogarszaj sytuacji. Pójdę do Sophie…Może kiedyś tata ochłonie…Ale będziemy w kontakcie, prawda?

-Oczywiście, że tak! Będę babcią- Szepnęłam i położyłam dłoń na jej jeszcze płaskim brzuchu.- Przepraszam cię za tatę…Kocham cię.

 Stanęłam z walizką przed domem Sophie. Jedna łza spłynęła mi po policzku. To nie tak miało być. Nacisnęłam dzwonek. Po chwili w drzwiach stanęła moja przyjaciółka.

-Cześć. Mogłabym u ciebie przenocować?- Zapytałam siląc się na uśmiech, ale wyszedł mi tylko grymas.

-Jasne, wchodź. Co się stało?- Wzięła ode mnie walizkę i popatrzyła na mnie.

-Rodzice się dowiedzieli…Tata wpadł w szał. Wyrzucił mnie z domu- Wydusiłam z siebie i wybuchłam płaczem. Sophie przytuliła mnie do siebie.- Mama chciała iść ze mną, ale nie chciałam, żeby i ona miała nieprzyjemną sytuację…Muszę znaleźć jakąś pracę i mieszkanie. Ale w tym stanie…

-Cśśś…Spokojnie. O nic się nie martw- Zaprowadziła mnie do swojego pokoju. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam…

 Caroline zasnęła wyczerpana. Podziwiam ją. Dopiero teraz płakała. Ja na jej miejscu ryczałabym na okrągło. A ona…Odkąd dowiedziała się o ciąży, pokochała to dziecko bezgraniczną miłością. Wiedziała, że Bastian nigdy nie odwzajemni jej uczuć, dlatego kochała to dziecko podwójnie. Zeszłam do salonu, który sąsiadował z gabinetem taty. Zapukałam w drzwi i weszłam do miejsca jego pracy.

-Tato możemy pogadać?- Zapytałam niepewnie.

-Oczywiście córeczko. Coś się stało?

Usiadłam naprzeciwko niego i opowiedziałam mu o Caroline. Strasznie się przejął, bo przecież traktował ją jak własne dziecko. Od razu zapowiedział, że z nami zostaje i że coś się wymyśli. Przytuliłam się do niego mocno.

-Dziękuję tatku. Kocham cię.

-Ja ciebie też Sophie- Uśmiechnął się.

 Obudziłam się z bólem głowy i od razu zauważyłam, że nie jestem u siebie.

-Długo spałam?- Spytałam Sophie.

-Trochę…Zjesz z nami kolację? Mama zrobiła.

-Nie wiem. Nie chcę robić kłopotu…

-Żaden kłopot. I tata powiedział, że od dziś mieszkasz z nami. Nie gniewaj się, ale powiedziałam mu, co i jak…

-Ale…

-Spokojnie. Będzie dobrze. Wiesz, że moi rodzice traktują cię jak własną córkę, dlatego o nic się nie martw. Chodź, musisz dużo jeść- Złapala mnie za rękę i wyciągnęła do jadalni. Po raz pierwszy czułam się w tym domu trochę nie swojo. Jednak, gdy zauważyłam, że nic w ich zachowaniu się nie zmieniło odetchnęłam z ulgą. Myślałam, że będą mnie oceniać jak moi rodzice, ale nie. Wszystko było dobrze. Szkoda, że mój ojciec nie jest taki jak tata Sophie.

****

Witam ;*

Wiem, że miał być w piątek, ale nie dałam rady ;D W sumie to dodaję go od trzech dni, ale dopiero dziś się w sobie wzięłam i go napisałam ;D Nie cały, tylko fragment, bo druga część napisana od wakacji ^^

No i jej rodzice się dowiedzieli o wszystkim…Tata wyrzucił ją z domu. Jak widzicie nie ma lekko. A mogę Wam zdradzić, że w następnym to się będzie działo ;DD

I jestem mega szczęśliwa, że Chelsea dziś wygrała ;))

I w ogóle szczęścia w nowym roku! ;*

Nie patrzcie na nagłówek ^^ Szablon się robi ;D

Pozdrawiam ;*