Rozdział 20.

 Jeszcze tego samego dnia spotkałem się z Sophie. Umówiliśmy się przed stadionem. Zgodziła się bez wahania, choć nie wiedziała o, co mi chodzi. W głowie miałem setki myśli.

-Już jestem!- Usłyszałem jej melodyjny głos, więc odwróciłem się w jej stronę. Szła w moim kierunku lekko zdyszana.- Przepraszam za spóźnienie- Wysapała i stanęła obok mnie cały czas ciężko oddychając. Nie wytrzymałem i zacząłem się śmiać.- Z czego się śmiejesz baranie?

-Tylko nie baranie! Córka byłego piłkarza i obecnego trenera nie ma za grosz kondycji- Powiedziałem do niej.

-Może mam, ale w czym innym- Mruknęła, a mnie ścięło. Popatrzyłem na nią dziwnym wzrokiem.- No, co?

-Nic- Uciąłem.- Niepotrzebnie prosiłem cię o to spotkanie, na razie- Chciałem wsiąść do samochodu, ale mnie powstrzymała.

-O, co ci chodzi?

-O nic- Powiedziałem.- Szkoda, że wcześniej mi nie powiedziałaś, że kogoś masz- Prychnąłem.

-Co? Dobrze wiesz, że nie mam chłopaka.

-A, co miał znaczyć ten tekst?

-Który?

-Nieważne…Gdybyś mi wcześniej powiedziała nie zakończyłbym dziś związku z Anną- Szepnąłem patrząc na nią.

-Zerwałeś z nią?!

-Tak. Bo zdałem sobie sprawę, że kocham inną dziewczynę. Dziewczynę, na której punkcie totalnie oszalałem, a która chyba ma mnie gdzieś. Mówię o tobie Sophie.

-Ty debilu!- Podeszła do mnie i uderzyła w klatkę piersiową.- Jak możesz mówić, że mam cię gdzieś?! Czy gdybym miała cię gdzieś to oddawałabym wszystkie twoje pocałunki? Człowieku! Czy ty nie zauważyłeś jak ja na ciebie patrzę? Jak zachowuję się w twojej obecności? Kretynie kocham cię! Kocham cię od bardzo dawna! Nawet nie wiesz jak cierpiałam jak widziałam cię z Anną. Nie wiesz ile bólu sprawiało mi patrzenie na was…

-Nie wiedziałem…Soph, przepraszam.

-Do cholery! Przestań mnie przepraszać na każdym kroku tylko mnie przytul!- Wrzasnęła, a ja spełniłem jej prośbę. Czule ją obejmowałem, głaszcząc po włosach.- Kocham cię Mesut…

-A ja kocham ciebie- Pocałowałem ją w czoło. – Nie chciałem, żeby tak wyszło. Zerwałem z nią dziś, ale dużo mnie to kosztowało. Wiem, że ją skrzywdziłem. Ją i jej synka…Przywiązałem się do tego malca…Ale gdybym z nimi został nikogo bym nie uszczęśliwił. Dla mnie liczysz się tylko ty…Ale nie jest mi z tym łatwo, uwierz mi.

-Wierzę ci. Przejdziemy przez to razem. Obiecuję ci- Szepnęła i splotła swoją dłoń z moją. Uśmiechnąłem się delikatnie. Udaliśmy się na mały spacer…

 Minął tydzień, a mnie dosłownie rozsadzało! Bastian milczał od czasu naszego ostatniego spotkania, a ja o ciąży mogłam pogadać tylko z przyjaciółką, bo rodzicom jeszcze nie powiedziałam. Bałam się tego jak cholera. Nie wiedziałam jak zareagują. W pewnym momencie usłyszałam jak moja komórka daje o sobie znać. Odebrałam wiadomość od Sophie. Napisała mi, że drużyna Ikera jest w Monachium! Na stadionie! Bo mają rozegrać jakiś mecz z Bayernem. Głupia ja, zapomniałam. Od razu poleciałam na stadion. Wchodząc na Allianz Arenę od razu go dostrzegłam. Rozciągał się przy bramce poprawiając swoje rękawice. Spojrzał w moją stronę, a na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech.

-Iker!- Wpadłam mu w ramiona. Nie widziałam go od Mistrzostw i cholernie za nim tęskniłam.

-Cześć młoda- Zaśmiał się i przyjrzał mi się uważnie.- Coś się zmieniło?

-Dużo- Odpowiedziałam szczerząc się.

-Nowa bluzka?- Zapytał, a ja pokręciłam przecząco głową.

-Zmieniłaś kolor włosów?

-Nie- Zaśmiałam się.- Jestem w ciąży.

-To dob…CO?- Zapytał.

-Dobrze słyszałeś. Jestem w ciąży. Może usiądźmy?- Mruknęłam i nim odpowiedział ja już wygodnie się rozsiadłam.

-Ale…Jak?

-Iker chyba wiesz skąd się biorą dzieci- Zaczęłam się śmiać.

-Nie o to pytam. Bastian?- Spytał, a ja od razu odszukałam go wzrokiem. Przyglądał nam się.

-Tak, on- Odpowiedziałam.- Dobra opowiadaj lepiej, co u ciebie…

Chwilę później odprowadziłam go na murawę, gdzie stała Sophie z Mesutem.

-Cześć wam- Przywitał się mój przyjaciel.

-Cześć, cześć- Odpowiedzieli.

-Mesut, a ty byś nie chciał przenieść się do Madrytu? No wiesz liga hiszpańska, El clasico- Zaczął swoją gadkę Iker, a ja tylko przewróciłam oczami.

-Chcieć to pewnie bym chciał- Przyznał Ozil.

-Iker! Bo jak cię pierdzielnę w łeb to popamiętasz. Zejdź mi z oczu. Mesut nigdzie nie jedzie- Rzuciła zła Sophie. Widziałam wyraźnie, że nie podobał się jej pomysł z tą całą przeprowadzkę do Hiszpanii.

-No już, już. Ale Mesut jak coś to wiesz- Puścił mu oczko.

-Spadaj mówię! Caroline weź go, bo mu coś zrobię!- Wkurzyła się i obrażona odeszła na trybuny.

-Iker nie drażnij jej- Powiedziałam.- Leć się już rozgrzewać!- Wypchnęłam go na boisko.

 Bayern przegrał spotkanie z Realem, a ja jeszcze tego samego dnia musiałam pożegnać się z Ikerem, bo jutro z samego rana lecieli do Hiszpanii. Zresztą ja byłam umówiona do lekarza, żeby odebrać zwolnienie z lekcji wychowania fizycznego. Wiedziałam, że to nieuniknione i trochę się bałam…

 -Wzięłaś wszystko?- Usłyszałam to pytanie chyba po raz setny dzisiejszego przedpołudnia.

-Tak Sophie- Mruknęłam znów.

-To idziemy- Odpowiedziała wchodząc do przychodzi. Podeszłyśmy do recepcji, gdzie poinformowano nas, pod który gabinet mamy się udać. Na szczęście w poczekalni nikogo nie było, dlatego usiadłyśmy na krzesełkach i czekałyśmy. Po kilku minutach drzwi się otworzyły i to był znak, że już czas.

-Poczekasz na mnie?- Zapytałam patrząc na przyjaciółkę, a ona kiwnęła twierdząco głową.

W gabinecie lekarskim od razu usiadłam na krzesełku przy biurku i czekałam, aż lekarz zrobi to samo.

-No dobrze…Kogo my tu mamy- Zaczął przeglądać karty.- Caroline Muller, tak?- Spojrzał na mnie.

-Tak to, ja- Odpowiedziałam.

-Dobrze…W takim razie co się dzieje?- Zapytał patrząc na mnie uważnie.

-Ja przyszłam po zwolnienie z wychowania fizycznego…

-Nie chcę panience ćwiczyć, co?- Zaśmiał się.

-Wręcz przeciwnie…Zawsze chętnie brałam udział w tych zajęciach, jeździłam na zawody, ale w tym roku po prostu nie mogę. Jestem w ciąży- Wyjaśniłam.

-Aaa, rozumiem. W takim razie naturalnie wypisuję zwolnienie- Uśmiechnął się ciepło.

-Dziękuję.

Po kilku minutach już wracałam z Sophie do domu, jednak po drodze postanowiłyśmy wstąpić do naszej ulubionej kawiarni. Zamówiłyśmy to, co zawsze i zaczęłyśmy rozmawiać o wszystkim. Powiedziała mi, że Mesut rozstał się z Anną, bo chce z nią być. Ucieszyłam się niezmiernie. Dobrze, że chociaż im się układa. Dobrze, że Mesut zrozumiał kogo kocha najbardziej…

****

Witam ;*

Jak widzicie Sophie porozmawiała szczerze z Mesutem o swoich uczuciach ;) Powinno im to obojgu wyjść na dobre, ale ja nic nie mówię! ;)

No, ale dziś tak bez zbędnego gadania.

Chciałam Wam złożyć najlepsze życzenia z okazji Świąt, więc… ;)

Spokoju i radości,

Tylko miłych gości!

Smacznej Wigilii i całusów moc

W tę najpiękniejszą w roku noc!

Szczęścia kilogramów,

Ze śniegu bałwanów!

Życzliwych ludzi wokół,

Żadnej łezki w oku,

Przyjaciół jakich mało,

Przez życie idźcie śmiało!

Niech miłość bez ustanku Was dotyka,

A w Nowym 2012 Roku szczęście spotyka!

Wesołych Świąt spędzonych w gronie najbliższych, Szczęśliwego Nowego Roku, spełnienia marzeń,

życzy Olcia ;)

Pozdrawiam ;*