Rozdział 18.

 Zastanawiałem się, co dalej ze mną będzie. Przyjąłem ofertę Bayernu, ale z biegiem czasu zastanawiałem się, czy podjąłem dobrą decyzję. Jeszcze przed sezonem dostałem propozycję gry w Realu Madryt, ale ją odrzuciłem. Dlaczego? To proste. Miałem jeden jedyny powód, którym była Sophie…Wiem, że powinienem zostać nie ze względu na nią, ale na Annę, ale czułem, że mój związek z nią chyli się ku upadkowi. Chyba tego chciałem. Nie kochałem jej tak jak kiedyś. Musiałem przyznać się sam przed sobą, że zacząłem zakochiwać się w pannie Low. Wiedziałem jednak, że gdy skończę z Anną ucierpi na tym i ona sama i jej synek, który bardzo się do mnie przywiązał. Już sam nie wiedziałem, co mam robić. W podświadomości czułem, że Sophie też coś do mnie czuje i nie byłaby zadowolona gdybym wyjechał…Może wkrótce wszystko się jakoś poukłada…

 Grałem właśnie w FIFĘ na konsoli, kiedy mój telefon poinformował mnie o przychodzącej wiadomości. Zatrzymałem na chwilę grę i otworzyłem wiadomość.

‘Jestem w ciąży. Gratulacje tatuśku’- Przeczytałem i od razu zalała mnie fala złości. No tego to ja się po niej nie spodziewałem. Nie sądziłem, że będzie mi wmawiać ciążę, że chce mnie złapać na dziecko! Od razu do niej oddzwoniłem.

-Wytłumacz mi się! Co to wszystko ma znaczyć? Nigdy nie podejrzewałem cię, że jesteś taka niedojrzała i chcesz mnie wrobić! Czy ty oszalałaś?!

-Słucham?- Usłyszałem jej krótką odpowiedź pełną zdziwienia.

-To ja cię słucham! Chcesz mnie złapać na dziecko?! Jaką mam pewność, że naprawdę jesteś w ciąży? Jaką mam pewność, że to MOJE dziecko?!- Zapytałem z wyrzutem.

-Spadaj! Po jaką cholerę ja posłuchałam rady Sophie i ci to powiedziałam?! Zapomnij o mnie i naszym dziecku. Nie chcę nic od ciebie. Nie chcę, żeby nasze dziecko, które noszę pod sercem wiedziało, że jego ojciec to skończony kretyn!- Wrzasnęła i wybuchła płaczem. Po chwili usłyszałem sygnał przerywanego połączenia. Co to wszystko ma znaczyć?! Nic z tego nie rozumiałem, dlatego zaraz po rozmowie z dziewczyną zadzwoniłem do Sophie. Gdy odebrała od razu zaczęła się na mnie wydzierać, że jestem skończonym palantem i idiotą. W oddali słyszałem płacz Caroline. Wściekła Sophie powiedziała mi to, co przed chwilą ona. Że będę miał dziecko, że będę tatą…Niedługo potem rozłączyła się. Co ja najlepszego narobiłem?

Jak w każdy czwartek spotkałem się z Lukasem na naszym męskim wieczorze u niego w domu, w Kolonii. Moniki i małego nie było w domu, a my oglądaliśmy jakąś durną komedię popijając piwo.

-Caroline jest w ciąży- Powiedziałem w pewnym momencie, a Poldi się zakrztusił.

-Że, co?

-No to…

-Ale z kim?- Zapytał głupio.

-No zgadnij…Napisała mi to w wiadomości. Sam zobacz- Podałem mu mój telefon.

-A ty, co na to? Nie cieszysz się? Dziecko to największy dar…

-Mimo, że nawet Sophie mi to powiedziała ja nadal nie mam pewności…Po za tym jestem z Sarah…A ona może tylko chce mnie wrobić?- Podzieliłem się moimi obawami.

-Stary! Czy tobie już całkiem odwaliło?! Ona taka nie jest! Rozmawiałeś z nią chociaż?

-Taak…

-Tylko mi nie mów, że powiedziałeś jej to, co mi przed chwilą!- Spojrzał na mnie, a ja spuściłem głowę.- Nie wiedziałem, że jesteś aż tak beznadziejny! Czy ty zdajesz sobie sprawę jak jej musi być ciężko?

-Mi też jest…To się nie liczy? W dodatku Sarah…

-Zamknij się wiesz! Jesteś totalnym kretynem i egoistą! Skoro mówię ci to ja, twój przyjaciel to coś w tym jest. Otwórz oczy! Ona nosi TWOJE DZIECKO! Cząstkę ciebie, a ty tak po prostu mówisz jej takie głupoty? Ona potrzebuje wsparcia! Wiem, bo tak samo ciężko było Monice. Nawet nie wiesz, co teraz się z nią dzieje. Co się dzieje z jej życiem. Wiesz jacy są jej rodzice…Niby mili, a…Nawet nie chcę sobie wyobrażać jaka będzie jej reakcja…

-To, co ja mam zrobić?

-Spotkaj się z nią i pogadaj na spokojnie…Przede wszystkim przeproś!

-Ale…

-Nie ma żadnego, ale! Jeśli tego nie zrobisz, to koniec naszej przyjaźni!- Zagroził mi.

-Może i masz rację…Ale ona nie będzie się chciała ze mną spotkać.

-No i się jej nie dziwię. Narozrabiałeś, to teraz musisz posprzątać…

-Ale jak ja mam to zrobić?!- Zacząłem gorączkowo myśleć.- Sophie! To moja jedyna opcja!

 Minęły dwa dni. Czekałam na Sophie, która była już dość mocno spóźniona. To było do niej niepodobne! W pewnej chwili zamiast jej sylwetki, ujrzałam…

-Co ty tutaj robisz?!

-Przyszedłem pogadać.

-Nie mamy o czym. Z resztą jestem umówiona. Nie mam czasu.

-Sophie nie przyjdzie. I na serio uważasz, że nie mamy o czym rozmawiać?- Złapał mnie za rękę i spojrzał w oczy.

-Mów szybko. Chcę to mieć już za sobą- Uległam. Znowu mu uległam!

-Przepraszam za naszą ostatnią rozmowę- Mruknął cicho z miną zbitego psiaka.

-Nie kpij sobie. Dobrze wiem, że powiedziałeś to, co miałeś na myśli.

-To było wtedy…

-A, co? Teraz nagle obudził się w tobie instynkt rodzicielski? Poczułeś powołanie? Nagle zachciałeś być dobrym tatusiem?

-Możesz przestać? Skupmy się teraz przede wszystkim na NASZYM dziecku- Podkreślił słowo naszym, jakby chciał mi dać do zrozumienia, że nie odpuści.

-Dobra, mów czego chcesz. Nie mam ochoty na rozmowę.

-Chcę być częścią naszego dziecka- Powiedział twardo, a ja miałam nadzieję, że powie częścią waszego życia. Idiotka. Znów robię sobie nadzieję.

-Coś jeszcze?- Rzuciłam od niechcenia.

-Chcę, żeby wiedziało kim jestem, chcę żebyś wiedziała, że je uznam.

-Super…Tego mi brakowało do pełni szczęści- Mruknęłam z ironią.

-Caroline, chcę ci pomóc.

-Ale ja nie potrzebuję twojej pomocy! Nie potrzebuję niczyjej łaski!- Wydarłam się na niego i odeszłam. Miałam nadzieję, że za mną pójdzie, czy coś. Ale nie. Wielki pan Schweinsteiger nawet nie ruszył się ze swojego miejsca. Łzy szybko spływały po moich policzkach. Było mi tak cholernie źle. Jeszcze Sophie mnie wrobiła! Cholera jasna! Doszłam do skrzyżowania i zawróciłam do parku, który mijałam po drodze. Usiadłam na ławce, podkuliłam nogi, a głowę schowałam między kolana i zaczęłam jeszcze bardziej płakać. Nie wiem ile tak siedziałam, ale w pewnej chwili poczułam jak ktoś siada obok. Na ramionach poczułam jakiś materiał. Podniosłam głowę i zobaczyłam wpatrującego się we mnie Bastiana.- No, co?- Zapytałam głupio.

-Nie płacz- Wyszeptał i dał mi ślicznego misia. No i to chwyciło mnie za serce. Znów miękłam. Niech cię szlag Schweini!

****

Witam ;*

Może zacznę od tego, że jestem bardzo szczęśliwa z tego powodu, że Chelsea we wtorek awansowała do dalszej fazy Ligi Mistrzów ;) Szczerze powiedziawszy to obawiałam się tego spotkania, ale najważniejsze, że wygrali 3-0 z Valencią ;) Oczywiście cieszą mnie już wcześniej wywalczone awanse Bayernu i Realu ^^

I cieszy mnie również to, że zarówno Manchester United jak i City odpadły ;D

Odnośnie treści rozdziału to tylko te przemyślenia Mesuta na samym początku są mojego autorstwa. Reszta należy do Carolina i została napisana we wakacje ;) No może poza tą rozmową telefoniczną Bastiana z nią, która powstała tydzień temu ;D

I od nowa się już w tym wszystkim pogubiłam…^^ Ale ja to ja xD

Także, do następnego ;)

Pozdrawiam ;*