Rozdział 13.

 Nadszedł ten piekielny wieczór, ale żadna z nas jakoś zbyt szczególnie nie kwapiła się do rozmowy z chłopakami. W ogóle nie czułam się najlepiej. Bolała mnie głowa i nawet tabletka mi nie pomogła. Położyłam się na swoim łóżku i przymknęłam oczy. Sophie stwierdziła, że nie będzie mi przeszkadzać i wyszła. Pewnie do taty, albo do chłopaków. Przysnęło mi się, ale nie na długo, bo poczułam lekkie szturchnięcie.

-Yhmmm- Mruknęłam przekręcając się na drugi bok.

-Carooooo- Usłyszałam jak ktoś przeciągle wypowiada moje imię. Lekko otworzyłam oczy.

-Thomas…Co chcesz?

-Masz przy sobie laptopa, prawda?

-Ty też masz swojego- Rzuciłam wybudzona. Ten chłopak ma wyczucie…

-No tak, ale Mario mi go zabrał no i nudzi mi się.

-Jest w torbie. Bierz i spadaj.

-Dzięki siostra!- Krzyknął roześmiany i cmoknął mnie w policzek. Głowa rozbolała mnie od nowa.

-Ych! Wyjdź!- Mruknęłam zrezygnowana, a ten pajac trzasnął drzwiami.- Zabije cię kiedyś!- Warknęłam zła i postanowiłam się przejść do lekarza drużyny. Może on mi pomoże?

 Siedziałem z Podolem u niego w pokoju i odpaliłem laptopa Caroline. Chcieliśmy zrobić jej psikusa i pozmieniać nazwy kontaktów w komunikatorze, kiedy trafiliśmy na archiwum rozmów z Sophie. Normalnie nie czytam niczyjej korespondencji, ale zobaczyłem swoje imię. Postanowiłem tam zajrzeć mimo, że Lukas nie chciał…

Sophie.

Rozmawiałam ostatnio z Mesutem…I tak ogromnie żałowałam, że nie mogę go zobaczyć…

Caroline.

Kobieto, weź mnie dobij…Cały miesiąc spędzę na widoku tej pindy z Bastianem…

Przeczytałem dwa pierwsze wpisy i zdębiałam. O co chodzi?! Czytałem dalej…

Sophie.

Na moje szczęście Mesut nie bierze ze sobą tej całej Anny…

Caroline.

Farciara…Ja najchętniej rozwaliłabym jej twarz! Jak ona się panoszy i wywyższa! Czy on naprawdę tego nie widzi? Ty wiesz, że Thomas się cieszy, bo znów będzie mógł się wygłupiać, że jedzie z ‘siostrą’ na ‘wakacje’.

Sophie.

Faceci zazwyczaj nie widzą takich rzeczy. Albo widzieć nie chcą. Nie wiem, co bym zrobiła, jakby się Mesut dowiedział, że coś do niego czuję! Jedna wielka masakra. No tak…Przynajmniej tyle, że Ty będziesz miała Thomasa, a ja Lukasa.

Przeczytałem ostatnie zdanie. Oniemiałem.

-Wiedziałeś?- Zapytałem Podolskiego, a on tylko pokiwał twierdząco głową.- O ja…

-Thomas nie powinieneś tego czytać. To ich sprawa.

-Stary! Teraz to nie jest już tylko ich sprawa. Gdybym wiedział…

Caroline.

No i tu masz rację! Dobrze, że przynajmniej ich mamy. Ile ja bym dała, żeby spędzić chociaż jeden cały wieczór na NORMALNEJ rozmowie z blondynem. Bez telefonów od Sarah. Bez jej ględzenia…Swoją drogą dobrą miała minę jak znalazła gumę do żucia we włosach.

Hahaha! Czyli to jej sprawka! A wydawało mi się, że to na serio nie ona. Swoją drogą ja też nie lubię tej Sarah.

Sophie.

Może się Wam uda normalnie porozmawiać, czy coś…Hahaha xD tak, pamiętam to xD

Caroline.

Hahaha…Nie moja wina, że tak reaguję na jej ‘czułe i prawdziwe’ przytulaski. Ona serio myśli, że my ją lubimy? Hahaha…Liczę na to. A t będziesz mogła spokojnie pogadać z Mesutem, skoro nie będzie tej jego wiedźmy.

Sophie.

Widocznie tak myśli. No mam nadzieję, że mi się uda! W końcu jakoś muszę wykorzystać okazję.

Caroline.

Ja na Twoim miejscu bym go zaciągnęła w jakieś ciche miejsce i wykorzystała ;D Haha, wiem jestem nienormalna. Hahahaha Sophie, zgadnij co mi się przypomniało xD

Sophie.

Cooo?

Caroline.

Ten dzień, w którym Twój tata mnie przedstawił chłopakom. A potem siedziałyśmy na jakiejś barierce, a ja dostałam piłką w głowę i zleciałam na murawę. I kto miał takiego cela? No kto? xD

Sophie.

No Bastian xD

Caroline.

Być może wtedy coś do niego poczułam. Wtedy był jeszcze wolny…Podobało mi się to jak się przejął i zaczął mnie przepraszać. A ja bęc na niego, bo straciłam kontakt z rzeczywistością. Ma siłę w nogach…

Sophie.

No pamiętam to ;D trzeba było się za niego brać wtedy ;D

Caroline.

Tak Sophie jasne…Wtedy byłam dla niego zwykłym gówniarzem. Bastian to jednak jest głupek. No, ale tylko jego kocham. Mam ochotę popłakać. Przyjedziesz do mnie wieczorem na jakiś łzawy film?

CO?! Moja siostra już tyle czasu kocha się w moim przyjacielu? Nie wierzę!

Sophie.

Oczywiście, że przyjdę. Opowiem Ci o tej mojej rozmowie z Mesutem. Ech. Dlaczego trafiłyśmy na zajętych?

Caroline.

Widocznie już tak miało być…Idziesz na imprezę do Lukasa?

Sophie.

Nie wiem, jakoś nie mam nastroju na żadne imprezy ;D ale teraz muszę iść, bo mnie tata woła. Wpadnę wieczorem! ;*

Caroline.

Okej, czekam ;*

Nie mogłem uwierzyć w to, co przeczytałem. Mogłem posłuchać Lukasa i nie czytać tego, jednak moja niepohamowana ciekawość była silniejsza. Niech to szlag!

 Prosto od lekarza udałam się do pokoju blondyna. Wcześniej wysłałam do niego wiadomość z zapytaniem, czy nikogo innego w nim nie. Odpowiedź przyszła bardzo szybko. Był sam. Wparowałam do jego pokoju jak burza, aż podskoczył na łóżku.

-Powiem krótko. Zrobiliśmy to po pijanemu i w ogóle takie tam. Ty zwiałeś, a później nawet nie chciałeś ze mną rozmawiać. Wiesz jak ja się czułam? Jak jakaś pierwsza lepsza. Fajnie, że masz Sarah, ale mnie zraniłeś. Wiem, że ja też byłam pijana i wcale się nie usprawiedliwiam, ale…

-Caroline- Chciał się wtrącić.

-Daj mi skończyć. Nie powiem nic Sarah jeśli ci o to chodzi. Po prostu chciałam wyrzucić z siebie to wszystko. Jak na razie wcale nie jest mi lżej. Zdradziłeś ją i nie powiem, żebym teraz czuła się z tym najlepiej. Może po prostu uznajmy, że tego nie było?- Zaproponowałam, choć to wcale nie chciało mi przejść przez gardło. Jak mam o czymś takim zapomnieć skoro to był mój pierwszy raz w dodatku z facetem, którego kocham!

-Caroline…

-Cicho! Kurde nie jest mi łatwo o tym gadać…W ogóle w to niedowierzam, że my to zrobiliśmy, ale stało się i tyle. Ja z mojej strony mogę powiedzieć tylko: przepraszam.

-CAROLINE DO CHOLERY!

-Coo?

-Mogę coś powiedzieć?

-Zaraz. Jeszcze nie skończyłam. Więc…Zapominamy o sprawie, tak? No bo wiesz…Musimy jakoś udawać w towarzystwie, że jest okej. Chociaż Soph już wie. I Lukas pewnie też, ale to nic…

-Caroline, bo stracę cierpliwość!

-No super, ale ja jeszcze mam coś do powiedzenia!- Żywo gestykulowałam rękoma, ale ten w pewnym momencie złapał mnie za jedną i przyciągnął do siebie. I kurna, co zrobił? Pocałował mnie! Dobre sobie…Oddałam pocałunek, ale po chwili odskoczyłam jak oparzona.- Tyyy!

-Po prostu nie dałaś mi dojść do słowa- Wyjaśnił.

-I, co z tego?- Prychnęłam.

-Może faktycznie zapomnimy o sprawie, co?

-Jasne- Mruknęłam.- Boże, Bastian mam cię dość! Weź się zdecyduj kurna kogo ty w ogóle kochasz. A jak się ogarniesz to daj znać- Wyszłam z pokoju trzaskając drzwiami. Naprawdę miałam go dość…

****

Witam ;*

Macie dziś ;D poznajcie moje dobre serce ;D

I w sumie to rozdziały będę się pojawiać albo w soboty, albo w piątki. Już sama nie wiem ;D Się zobaczy jak to wyjdzie. A ten dodaję dziś, bo już go miałam napisanego ;) Hym…I ta scena z tym laptopem miała być w poprzednim rozdziale, ale wyszedłby zdecydownie za długi ;D (tak w ogóle to pisana we wakacje).

I obiecuję Wam, że już w następnym będzie rozmowa między Sophie, a Mesutem. Się skupiłam teraz na Caroline i Bastianie…^^

No i rzecz najważniejsza…

Bastian, choć tutaj u mnie w opowiadaniu jesteś teraz taki zimny drań to szybkiego powrotu do zdrowia życzę! ;* Silny chłop jesteś, więc pokażesz im wszystkim, a szczególnie temu, co Cię tak sfaulował, że nie łatwo Cię zniszczyć ;)

I dzięki Ozilla za 300 komentarz ;) ;*

Pozdrawiam ;*