Rozdział 9.

 Tego dnia chłopcy mieli rozegrać mecz z Ghaną. I musieli go wygrać! Bo innej opcji nie przewidywałam. Cały czas miałam mentlik w głowie po tym wczorajszym pocałunku z Mesutem. Niby jeszcze wczoraj postanowiłam, że koniecznie muszę z nim porozmawiać, a teraz jakby to wszystko ze mnie uleciało. Caroline siedziała wściekła w pokoju, a ja nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Kolejny raz postanowiłam odwiedzić Lukasa.

Bez pukania wtargnęłam do jego pokoju, a drzwi otworzyłam z wielką siłą, bo gdy weszłam podskoczył przestraszony na swoim łóżku. Kątem oka dostrzegłam Bastiana. Teraz to moja złość sięgnęła zenitu.

-A ty, co tutaj robisz?- Zapytałam patrząc na niego z ognikami złości w oczach.

-Rozmawiam z Lukasem?- Odparł pytająco.

-Zabawny jesteś Schweinsteiger- Mruknęłam.- Wypad stąd i zjeżdżaj do Caroline łosiu!- Wrzasnęłam.

-A, po co?

-Nie udawaj osła! Przez ciebie siedzi zła w pokoju i ma zły nastrój!

-Dlaczego przeze mnie?

-Bo włazisz buciorami w jej życiu! Kurwa człowieku! Przyznałbyś się, że ci się podoba, czy coś…Ale nie! Bo ty zawsze musisz jakieś cyrki odstawiać!- Gorączkowałam się.

-Ej Soph!- Lukas podszedł do mnie.- Co ci się dzieje?

-Nie wiem- Szepnęłam i nie zważając na nic przytuliłam się do niego. Gestem ręki kazał Bastianowi wyjść z pokoju. Lekko podniósł mój podbródek do góry i popatrzył na mnie uważnie. A ja po prostu się rozpłakałam.

 Usiadłam na parapecie i przyłożyłam głowę do szyby. Podziwiałam widoki, które znajdowały się za oknem i nawet nie zauważyłam kiedy z moich oczu zaczęły staczać się pierwsze łzy. Dlaczego musiałam się w nim tak beznadziejnie zakochać? Dlaczego skoro wiedziałam, że ma dziewczynę? Niestety nie znałam odpowiedzi na te pytania…Zacisnęłam powieki i wtedy drzwi do pokoju otworzyły się z hukiem.

-Czego?- Warknęłam.

-Caroline…- Usłyszałam głos Bastiana.

-Co chcesz?

-Jestem dupkiem- Powiedział i usiadł na łóżku.

-Cóż za odkrycie- Mruknęłam.- Po coś przylazł?

-Nie podejrzewałem, że możesz mieć przeze mnie taki podły nastrój! Wiem, że nie powinienem się wtrącać w twoje osobiste sprawy…Jest mi głupio i po raz kolejny przepraszam cię z tego samego powodu- Mówił.

-Przyjmę przeprosiny pod jednym warunkiem- Oznajmiłam i zeskoczyłam z parapetu.

-Jakim?- Zapytał z nadzieją.

-Że już nigdy więcej nie będziesz się wtrącał, bo ja tego nie robię…I szczerze powiedziawszy mam już tego dość. Ja dla ciebie nic nie znaczę więc nie rozumiem twojego zachowania, ale nie chcę się z tobą kłócić…

-CO? Dlaczego myślisz, że nic dla mnie nie znaczysz?- Podszedł do mnie i delikatnie złapał mnie za rękę.

-Bo tak?- Nie rozumiałam całej tej sytuacji.- Bastian…Przyjmuję przeprosiny- Wydukałam.

-Super- Kiwnął głową na znak, że rozumie i spojrzał mi w oczy. Spuściłam głowę, bo poczułam rumieńce. Zaśmiał się cicho i opuścił pokój. Co to ma znaczyć do cholery?!

 Kompletnie nie rozumiałem zachowania mojego przyjaciela. Miał dziewczynę i wychowywał razem z nią jej synka, a tutaj tak po prostu pocałował Sophie. Wiedziałem jak ona to przeżywa, bo doskonale wiedziałem o jej uczuciach do niego. W zasadzie to dowiedziałem się o nich jego pierwszy…Teraz siedziała obok mnie, a głowę oparła na moim ramieniu. Łkała cicho, ale nic nie mówiłem. Gdy powiedziała mi o tym wszystkim nie miałem słów tylko po prostu ją przytuliłem, bo wiedziałem, że teraz tego potrzebuje. Ona nie miała sił na rozmowę z Mesutem, więc postanowiłem, że ja to zrobię jak ogarnę to wszystko. Soph była na to wszystko zbyt słaba…

 Rozpoczął się mecz z Ghaną. Szczerze? To w ogóle nie miałam ochoty na niego iść, ale jakoś się zmusiłam. Caroline też miała podły nastrój. Opowiedziała mi o tej sytuacji z Bastianem i teraz kompletnie nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Byłam zła przez całą pierwszą połowę, bo nie udało nam się zdobyć gola…A oni nie mogą przegrać tego meczu! Po gwizdku sędziego nasi piłkarze schodzili z murawy ze spuszczonymi głowami. Ja nie chciałam tam iść, dlatego zostałam. Nie miałam już siły do tego wszystkiego.

Na szczęście humor lekko mi się poprawił, kiedy w drugiej połowie Mesut zdobył gola. Była to jego pierwsza bramka na tegorocznych Mistrzostwach. Mimo tego, że byłam na niego wściekła to uśmiechnęłam się w duchu. Kiedy na niego spojrzałam wyszeptał do mnie bezgłośne ‘przepraszam’. Nie wiem, dlaczego, ale wtedy uniosłam kciuk do góry, a on posłał mi lekki uśmiech. Co się ze mną dzieje?! Modliłam się w duchu, żeby taki wynik utrzymał się do końca spotkania. Moje modlitwy zostały wysłuchane. W kolejnym meczu zmierzymy się z Anglią. 

****

Witam ;*

Dobra wiem, że trochę nawaliłam. Ale nie dodałam 30.09, bo byłam chora i nie miałam siły na napisanie czegokolwiek. Nie dodałam w ten piątek, bo Internet odmawiał mi posłuszeństwa. Wczoraj próbowałam dodać dwa razy, ale znów mi wariował…Na szczęście dziś się ogarnął ;D

No, ale ja Wam dodaję zamiast się uczyć polskiego i informatyki, ale ;D

Cieszę się, że Anglia wywalczyła sobie awans na Euro i z tego, że Niemcy wygrali kolejny mecz 

Pozdrawiam ;*