Rozdział 2.

 Tata zaparkował samochód przed miejscem zbiórki, czyli przed stadionem. Stamtąd specjalnym autokarem mieliśmy się udać na lotnisko. Zastanawiałam się, kto odbierze samochód taty, ale szybko się dowiedziałam, że mama się do tego zdeklarowała. Wypadłyśmy z samochodu i od razu w oczy rzucili się nam piłkarze ze swoimi drugimi połówkami i z dziećmi. Nie muszę mówić, że coś zakuło mnie w sercu, gdy zobaczyłam jego z nią…Jak czule ją obejmował…Spojrzałam w bok, żeby ukryć smutek na mojej twarzy, a przyjaciółka objęła mnie ramieniem. Wiedziałam, że ona przeżywa to samo…

-Chodź, pójdziemy się przywitać- Powiedziała, a ja spojrzałam na nią dziwnie.- No, co? Chcesz, żeby pomyśleli, że coś nie gra?

-Masz rację- Przyznałam jej i podeszłam do Lukasa, który stał razem z Moniką i z małym. Louis szybko wskoczył mi na ręce, a ja dałam mu buziaka w policzek.- Hej- Przywitałam się z nimi.

-Hej- Odpowiedzieli i spojrzeli na mnie z uśmiechem.- Do twarzy ci z dzieckiem- Stwierdził Lukas, za co oberwał w głowę od Moniki.

-Dzięki- Oddałam małego w ramiona taty, a ja przytuliłam się do Moniki, żeby się z nią pożegnać.

-Smutno mi będzie…- Westchnęła.- Jedziesz, ty, Caroline, żona Klosego i Sarah…- Mruknęła.

Kątem oka spojrzałam na przyjaciółkę, która stała z Mesutem i jego partnerką. Nie przepadała za nią, ale kultura wymaga.

-Oj- Uśmiechnęłam się do niej delikatnie.- Wytrzymasz- Powiedziałam.

-Będę musiała- Przyznała i jeszcze raz zatopiła się w uścisku narzeczonego.

-SIOSTRA!- Usłyszałam głos Thomasa, który był kierowany do mojej przyjaciółki.

-Thomas!- Rzuciła mu się w ramiona.- Czemu ty tak cały czas do mnie mówisz?

-Masz takie samo nazwisko, a to do czegoś zobowiązuje- Wyszczerzył się.

-Zabawnyś...

-Ale oni nadal myślą, że jesteśmy rodzeństwem- Powiedział.- Popatrz tylko na nich miny…

-Masz rację- Wybuchła śmiechem i pożegnała się z jego żoną.

Po tych wszystkich pożegnaniach i wpakowaniu bagaży do autokaru mogliśmy ruszać na lotnisko. Na samą myśl o tak długim locie robiło mi się słabo, ale muszę to przetrzymać!

 Całą podróż autokarem przegadałam z przyjaciółką. Obie interesowałyśmy się piłką, ale nie miałyśmy specjalnej ochoty na wysłuchiwanie mojego taty, który już zaczął im coś zawzięcie tłumaczyć. Piłkarze wcale go nie słuchali, tylko darli się przez cały autokar do siebie, więc po chwili tata dał sobie z tym spokój, ale powiedział, że gdy znajdziemy się na miejscu, nie da im spokoju. Uśmiechnęłam się do niego i rozejrzałam się po towarzystwie. Bastian przytulał się do Sarah…Że też im się to jeszcze nie znudziło…Klose gawędził ze swoją żoną, a Thomas wesoło gawędził z Mesutem i z Lukasem. Westchnęłam ciężko i spojrzałam przez okno. Chyba dojeżdżaliśmy…

-Mam już dość- Stwierdziła Caroline i spojrzała na mnie smutno. Objęłam ją ramieniem. Tym gestem miałam jej dodać otuchy…

-Wysiadka!- Ryknął trener, a my zaczęłyśmy wychodzić. Oczywiście oni rzucili się do wyjścia jak jakieś dzikie mutanty, ale jedno nasze spojrzenie, a zrobili nam przejście.

-Dzięki- Wyszczerzyłam się i wysiadłam.

-Cała przyjemność po naszej stronie- Powiedział Lukas i puścił mi oczko. Nie wiedziałam, o co mu chodzi. Ale jemu mogło chodzić tylko o jedno, jak wiedział mnie w jego otoczeniu.

-Lukas!- Warknęłam, gdy znalazłam się już na ziemi.- Przestań!- Zdzieliłam go po głowie, a Bastian ryknął śmiechem.

-Czym sobie zasłużył tym razem?- Zapytał wyciągając swoje bagaże.

-Tym samym, co zawsze- Powiedziałam zgodnie z prawdę i poszłam po swoje walizki. Jęknęłam, go ugięłam się pod ich ciężarem.

-Daj pomogę ci- Podolski rzucił się z pomocą i wziął ode mnie jedną.

-Dzięki!- Dałam mu buziaka w policzek i zaczęłam szukać przyjaciółki. Jej w noszeniu pomógł Thomas. No, ale czego on by nie zrobił dla swojej ‘siostrzyczki’?

-Na odprawę raz!- Krzyknął tata wraz ze swoim asystentem.- A potem migiem do zdawania bagaży!

-Tak jest!- Zasultowała cała drużyna.

 Nareszcie znaleźliśmy się w samolocie. Przed nami długa i męcząca podroż. Nie lubiłam latać, ale…Musiałam to jakoś znieść. Usiadłam wygodnie obok Sophie, która beznamiętnym wzrokiem patrzyła w małą szybkę. Doskonale wiedziałam, co ją trapi, bo ja miałam ten sam problem…Ale cóż możemy na to poradzić, że tak chciało życie? Zapięłam pasy i rozglądnęłam się po samolocie. Moje spojrzenie skrzyżowało się z jego spojrzeniem. Uśmiechnęłam się delikatnie i spojrzałam w bok. Samolot wystartował…Nie nawiedziłam tego uczucia! Ale musiałam dać sobie z tym radę! Gdy tylko znaleźliśmy się w powietrzu odetchnęłam głęboko i oparłam wygodnie głowę na oparciu. Przymknęłam powieki i tak po prostu odleciałam…

****

Witam ;* 

Dodaję dziś tylko z jednego powodu ;D

Bastian, z okazji urodzin życzę Ci wszystkiego najlepszego, dużo zdrowia, szczęścia, spełnienia zawodowego jak i w życiu prywatnym. Życzę Ci, żeby wszystko w Twoim życiu się ułożyło i, żeby było dobrze. Życzę złotego medalu za rok z drużyną i życzę tego, aby Cię omijały wszelkie kontuzje ;D

Wszystkiego najlepszego <3

Wiem, że i tak nigdy tego nie przeczyta, ale liczą się chęci ;D

Zostałam nominowana do zabawy One Lovely Blog Award.

Zasady:

1. Napisz u siebie podziękowania i wklej link bloggera, który Cię nominował.
2. Napisz o sobie siedem rzeczy.
3. Nominuj 16 innych osób (nie można nominować osoby, która Cię nominowała)
4. Napisz im komentarz, by dowiedzieli się o tym.

Za nominację dziękuję Fance ;* 

Teraz siedem rzeczy o mnie:

1. Jestem strasznym śpiochem ;D
2. Nie czytam opowiadań o reprezentacji Hiszpanii i o piłkarzach Barcelony. Wyjątek stanowią opowiadania z piłkarzami Realu Madryt.
3. Moimi ukochanymi drużynami piłkarskimi są Chelsea Londyn i Bayern Monachium.
4. Bywam pokręcona, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu ;D
5. Jestem niejaką Piotroholiczką, co ostatnio stwierdziłam ^^
6. Od września zaczynam naukę w liceum ;D
7. Stanowczo, za bardzo przejmuję się tym, co powiedzą o mnie inni ludzie.

Nominuję te osoby, które chcą być nominowane 

Pozdrawiam ;*